“Mijn papa is 64 jaar en heeft dementie. Ik ben nog student, heb een vriendje en zit in mijn laatste jaar aan de hogeschool. Volgend jaar wil ik graag gaan samenwonen. Maar laat ik dan mijn papa in de steek? En mijn mama ook, want dan komt alle zorg op haar schouders terecht. Anderzijds: ik ben maar één keer jong, dus ik mag toch ook voor mezelf kiezen. Nee?”
“Vroeger ging ik elke vrijdag naar de markt met een vriendin. Sinds mijn man dementie heeft, is dat niet meer zo eenvoudig. Mijn man raakt helemaal overstuur wanneer ik vertrek, ook wanneer de buurvrouw op dat moment even bij hem is. Ik voel me dan zó schuldig … Het resultaat? Ik ga bijna niet meer naar de markt. En die vriendin zie ik ook steeds minder.”
Dementie heeft niet alleen een grote impact op het leven en welzijn van de persoon met dementie zelf, maar ook op zijn familie en omgeving. Naargelang de ziekte vordert, neemt/nemen de mantelzorger(s) steeds meer de zorg op om de persoon met dementie zo goed mogelijk te omringen en beschermen.
Wanneer je als mantelzorger af en toe eens tijd maakt voor jezelf. Of je geduld verliest. Iets verkeerd zegt of doet. Het gevoel hebt dat je tekortschiet, dan duiken al eens schuldgevoelens op. Hoe ga je daar mee om?
Luc Van de Ven, Klinisch Ouderenpsycholoog, UPC KULeuven gaf ons een kader en enkele concrete tips. Daarna doken we in de praktijk en gingen we in gesprek met Hilde Vanderlinden, psycholoog bij WZC Sint-Bernardus, en mantelzorgers Thalia en Ria.