Waarom het wel uitmaakt wie eigenaar is van je (huur)woning

Investeringsfondsen zoals het internationale trio van investeringsreuzen Blackstone, Macquarie en Brookfield controleren wereldwijd al voor minstens 4.000 miljard dollar aan wooneenheden en essentiële infrastructuur, schat hij.

Al zijn wij, burgers en overheden, zich daarvan niet bewust. En dat houden ze liever zo, want geliefd zijn miljardairs als Blackstone-CEO Stephen Schwarzman niet. Zijn investeringsfonds werd berucht toen het na de financiële crisis tienduizenden Amerikaanse woningen opkocht, de huurprijzen optrok en het onderhoud beperkte om de winstmarges te verhogen. De entiteit die dat deed, Invitation Homes, was tegen 2019 weer verkocht, goed voor een winst van 3,5 miljard dollar. Intussen hadden huurders het kantoor in Los Angeles al enkele malen bestormd uit protest tegen de hoge huur en de verwaarlozing van hun panden.

De investeringsfondsen noemen hun stevige rendementen een vergoeding voor het risico dat ze nemen, maar dat noemt Christophers een mythe. In realiteit zijn de fondsen uiterst bedreven in het afwentelen van risico op de overheid, die achterblijft met de kosten terwijl de winst naar de private investeerders vloeit.

"Het probleem is dat dat kortetermijndenken aanmoedigt, bevestigt uitgebreid onderzoek. Het is structureel ingebouwd. De manager is volledig gefocust op de verkoop van zijn investering tegen een maximale prijs, typisch al na vijf jaar of minder. Hoe sneller de verkoop, hoe beter. Hoewel de investeringsfondsen net beweren dat ze verantwoordelijke langetermijnbeheerders zijn die erover waken dat de gebruikers van het actief, zoals huurders of passagiers, tevreden zijn."

Volgens Christophers dreigt de greep van de fondsen op de samenleving nog te vergroten: "Twee grote wereldwijde crisissen, de klimaatcrisis en de wooncrisis, draaien in essentie om reële activa: betaalbare woningen en duurzame-energieprojecten".

Bron: De Tijd